توسعه و ترویج اجرای عمومی تئاتر مهمترین رسالت انجمن هنرهای نمایشی است

 رسول سنایی نویسنده، شاعر و کارگردان در گفتگو با خبرنگار ایران تئاتر در کهگیلویه و بویراحمد گفت: رویکرد انجمن هنرهای نمایشی در جهت توسعه و ترویج اجرای عمومی نمایشها که همان رسالت اصلی تئاتر هست کاری بسیار پسندیده و قابل ستایش است. وحاصل این کار بی شک پر کردن صندلیهای پلاتوها و سالنهای آمفی تئاتر در آینده ی نزدیک خواهد بود چیزی که از نظر من هنر تئاتر کم داشت.

این هنرمند صاحب نام عرصه تئاتر و طنزپرداز گفت: از آنجایی که سعادت دیدن هنرمندی دوستان عزیزم در شهرستانهای دیگر نصیبم نشد و به دلیل همکاری پشت صحنه با گروهای شهرستان بهمئی به ناچار تنها کارهای دوستانم در این شهرستان را دیدم و به ذکر چند نکته در خصوص کار این عزیزان بسنده میکنم.

رسول افزود: ابتدا از صمیم قلب خوشحالم که امسال هنرمندان شهرستان توجه ویژه ای به کارهای بومی داشتند و از چهار نمایشی که روی صحنه بردند سه نمایش آنها بومی و‌پرداختن به فرهنگ بومی بود. این موضوع از آن جهت که کمکی شایان برای جلوگیری از نابودی فرهنگی ست که میراث گرانقدر نیاکان ماست شایسته ی ستایش است. اما آنچه که لازم به یادآوری ست اول از هرچیز تعریف بومی بودن در هنر و ادبیات است. بومی بودن در هنر و ادبیات صرفا به منزله استفاده از ابزار مورد استفاده ی مردمان عشایر یا به کار بردن لحن ، لهجه ی گویشوران ان گویش و حتی استفاده ی خشک و خالی از موتیف های موجود نیست.

این کارگردان تئاتر با اشاره به اینکه ؛ اولین مولفه ی یک کار بومی بی شک اصالت مندی ست. گفت: اصالت در گفتار، در کردار و در نشانه ها و ابزار مورد استفاده. اینجانب به واسطه ی چندین سال کار در حوزه ی ادبیات بومی به این نتیجه رسیده ام همانگونه که در زبان رسمی تقسیم بندیی تحت عنوان زبان رسمی و زبان محاوره داریم در گویش هم همین تقسم بندی را میشود دید البته با مرزی باریکتر که درک و دیدنش نیاز به تمرین فروان دارد. استفاده از الفاظ سست و مبتذل در یک کار ادبی و هنری به همان اندازه که در زبان رسمی نا خوشایند است در گویش لری هم هست.

رسول سنایی شاعر طنزپرداز هم استانی گفت: به عنوان کوچکترین عضو این مجموعه از دوستانم در  عرصه ی نمایش تقاضا دارم تا این نکات را مورد توجه قرار دهند.درک نماشنامه های بومی نوشته شده برای بازیگرانی که هیچ تجربه ی زیستی اینگونه ای ندارند کار بسیار دشواریست که شاید نیاز به چندین جلسه تجزیه و تحلیل موشکافانه با حضور نویسنده ی متن دارد. این عدم درک صحیح نمایشنامه را گاها در بازی و اجرای بازیگران به وضوح میشد دید. کما اینکه کارگردانی اینگونه کارها هم نیاز به شناخت عمیقی از فضاهای فولکلر دارد.کارگردانی در پاره ای از اوقات فراتر از کارگردانی موجود در متن نرفته و این نقیصه نیاز به کار و تمرین فروان و حوصله ی زیادی دارد.از این موضوع هم نباید غافل بود که تئاتر و شکلگیری تئاتر موفق نیازمند ایجاد تناسب و همخوانی میان کارگردانی، بازی ، دکور ،نور و موسیقی ست. که استفاده این بزرگوارن از ابزارو فنون ذکر شده در مواردی نشان از آشنایی و شناخت خوب و رو به پیشرفت  انها از نمایش دارد.

وی در ادامه بیان کرد: اعتقاد بنده همیشه بر آن بود که چیدمان نا بجای ابزار پخش نابهنگام موسیقی و تاباندن چند نور خارج از موضوع نه تنها کمکی به نمایش نمیکند که باعث سردر گمی مخاطب و رها شدن ارتباط بین مخاطب و نمایش میشود که در مواردی هنوز شاهد این اتفاق هستیم.

سنایی خاطرنشان کرد: آنچه در این شبها بیشتر از همه باعث خوشحالی و امیدواری بیش از پیش بود بازی درخشان و خوب بازیگران این نمایشها بود که این را نه من بلکه غالب عزیزانی که به دیدن این نمایشها آمده اند اقرار کردند و شاید اگر میشد در این نوشته نام عزیزی را برد به جرات میتوان ازچهار یا پنج نفر بازیگر به عنوان بازیگرانی با بازی فوق العاده یاد کرد.

رسول سنایی نویسنده و کارگردان تئاتر و شاعر در پایان این گفتگو چنین اظهار کرد: حرکت امیدوار کننده دوستان و اجراهای گاها زیبای  آنها که نشانه ی پیشرفت هنر نمایش در این شهرستان است را اجر می نهینم  و برای هر چهار عزیز بزرگوار آرزوی موفقیت و سربلندی دارم. به امید روزی که سالنهایی پر از مخاطب نمایش و نمایش‌هایی مخاطب پسند داشته باشیم وهمچنان روند ارائه نمایش برای مخاطب در اولویت  انجمن نمایش استان قرار داشته باشد.